ქალაქი სადაც სამარშრუტო ტაქსში ახლობლის დანახვა სტუდენტებს მხოლოდ იმიტომ არ უხარიათ, რომ სამგზავრო ფული არ აქვთ.

    უნივერსიტეტის ჭიშკართან ჩვეულებისამებრ შეჩერდა სამარშრუტო ტაქსი, სტუდენტები ჩასასვლელად წამოვიშალეთ. ჩემი ყურადღება წინ მსხდომმა გოგონამ და ბიჭმა მიიპყრო. „აღებულია შენი!“ ამაყად უთხრა ვაჟმა და ჯინსის ნახევრადმოტკეცილი შარვლიდან ბოლო თეთრები ამოქექა(შევატყვე). 80 თეთრი ძლივს იქნებოდა, რაღაცნაირად გაუხარდა. ეყო... მაგრამ უკან გამოსაბრუნებელი ფული?

მსგავს სიტუაციაში მეც ხშირად ჩავვარდნილვარ, მეც გადამიხდია ბოლო თეთრები მარშრუტში მეგობრისთვის და სახლში წამოსასვლელი ფული კურსელისაგან მისესხებია. მგზავრობისას ახლობელს ვეღარ მივსალმებივარ. არ გადაუხდი და თავი მოგეჭრება „თამაზიჩმა ხედავ, „ნივიჟუ“ გაგვიკეთა, რად გვინდოდა მაგის გადახდა, ეთქვა არ მაქვს და ისე ჩასულიყოო“ არადა ასეც რო გააკეთო ადამიანმა იტყვიან „ხედავ რა წუწურაქია, რა ჭირს მაგის ოჯახს სამაგისო რო ერთი რკინის ლარიანი არ უგდია ჯიბეშიო“ ოხ ეს ტრადიციები, ზღვარსგადასული მეტიჩრობა. რას ვიზამთ, გვახასიათებს ქუთაისელებს. ჩვენი ნაკლია და ჩვენვე უნდა ვებრძოლოთ. ხშირად გაბრაზებულს მითქვამს ეგ რა ტრადიციაამეთქი, თუმცა ახლა არა ამ დრომოჭმულ მეტიჩრობაზე, არამედ იმ რადიკალურ განსხვავებაზე ვწერ, რომელიც ქუთაისელ და დედაქალაქელ სტუდენტებს შორისაა მგზავრობის ასპექტში. უნდა ვაღიარო, რომ ძალიან მსურს, როდესაც მესმის თბილისელი მოსწავლეები მგზავრობაში ფულს საერთოდ არ იხდიან, ხოლო სტუდენტები მხოლოდ 20 თეთრს მეტროსა თუ ავტობუსებში. ვფიქრობ მნიშვნელოვანი შეღავათია, როდესაც 50 თეთრის ნაცვლად იხდი 20 თეთრს და თანაც ყველას თავისი პლასტიკური ბარათი აქვს. როგორ არ უნდა შეგშურდეს, როდესაც ჩვენს მამაქალაქში სკოლის მოსწავლე, დაახლოებით 7 ან 8 წლის ბავში, ტრანსპორტიდან სამგზავროს გადახდის გარეშე ჩავა და მძღოლს მორიდებულად მადლობას გადაუხდის, ამ დროს კი ღიპიანი ბიძია რულს ცივად ხელს უშვებს და ბავშვისკენ წამოიწევს, თან ამაზრზენ სიტყვებს არ იშურებს „რომ მოდიხარ ,ამხელა მუტრუკს ფულს არ გატნევენო?!“

ქუთიასში დაახლოებით 8 ათასამდე სტუდენტია, თითოეულს დღეში რამდენიმე ლარი ეხარჯება მგზავრობასა და საკვებში. ქალაქის მერიას კი ყოველივე ეს სრულებითაც არ ანაღვლებს. „ჰალსტუხიან ბიძიებს“ შვილები ავომობილებით დაჰყავთ სასწავლებლებში, ანდა უკეთეს შემთხვევებში ასეთი მამიკოს შვილები საკუთარი ტრანსპორტით მოძრაობენ. იქნებ მითხას მერიამ მე რა ვქნა, თუ ჩემს მშობლებს ამის საშვალება არ აქვთ. ან იმ ჩემნაირებმა რა ქნან, რომლებიც მთელი მოსახლეობის 90% შეადგენენ? ალბათ მერიას უფრო კეთილშობილური მიზნები ამოძრავებს. მოსწავლეთა პარკში გაკეთებული „ყინულის საციგურაო მოედნის იმიტაცია“(რომლის დამოანტაჟებაზეც 480 000 ლარი დაიხარჯა) უფრო იოლად არ დაგვავიწყებს პრობლემებს? აი ზრუნვაც. მრცხვენია როცა ასეთ სისულელეებში გაფლანგულ თანხებზე მთელი საქართველოს მედია საუბრობს და ქუთაისელ ხალს ულოცავენ ნახეთ როგორ წინ წადით, პლასტმასის საციგურაო მოედანიც გაქვთო. „ჰალსტუხიან ბიძიებს“ კი უხარიათ, საქმეს ვაკეთებთო. თქვენ თვითონ განსაჯეთ და შეადარეთ ერთმანეთს ეს ორი პრობლემა. გვჭირდება თუ არა პლასტმასის საციგურაო მოედანი, რომელიც ზაფხულშიც ჩინებულად მუშაობს, მაშინ, როდესაც ჯიბეში მოსწავლეთა პარკამდე მისასვლელი სამგზავრო თანხა საძებარია?!

პ.ს. მე არ მინდა ვცხოვრობდე ქალაქში სადაც სამარშრუტო ტაქსში ახლობლის დანახვა სტუდენტებს მხოლოდ იმიტომ არ გვიხარია, რომ სამგზავრო ფული არ გვაქვს.